ਜੀ. ਸੰਪਤ
ਇਥੇ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤ ’ਚ ਕੋਈ ਵੀ ਡਰ ’ਚ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਡਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਿਰਫ ਉਹੀ ਲੋਕ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।
ਰਾਹੁਲ ਬਜਾਜ ਦੀ ਇਸ ਟਿੱਪਣੀ ’ਤੇ ਕਾਫੀ ਬੜਬੋਲਾਪਣ ਆਇਆ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤ ਦੇ ਵਪਾਰੀ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਇਹ ਕਹਿਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਜਾਵਾਂਗਾ ਕਿ ਬਜਾਜ ਗਲਤ ਸਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਜੇਕਰ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿਚ ਸੱਚ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਦਾਅਵਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕਿਵੇਂ, ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੀਤਾ ਹੈ?
ਵਪਾਰ ਦਾ ਮਤਲਬ
ਉਹ ਇਕ ਵਪਾਰੀ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਭਾਰਤ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਬੋਲ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਅਸਲ ’ਚ ਸ਼੍ਰੀ ਬਜਾਜ ਕੋਈ ਛੋਟੇ-ਮੋਟੇ ਸਬਜ਼ੀ ਵਾਲੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਹ ਸਕੂਟਰ ਵਾਲਾ ਅਰਬਪਤੀ ਹੈ। ਇਕ ਅਰਬਪਤੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਆਪਣੇ 99.9 ਫੀਸਦੀ ਸਾਥੀ ਭਾਰਤੀਆਂ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ’ਚ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ 1 ਅਰਬ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਾਰਣ ਸਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਹਨ।
ਅਸਲ ’ਚ ਕੋਈ ਵੀ ਨਿਰਪੱਖ ਆਬਜ਼ਰਵਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸੇਗਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਇਸ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਰਾਸ਼ਟਰ ’ਚ ਡਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਕਸ਼ਮੀਰ ’ਚ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਮੰਦੇ ਭਾਗਾਂ ਨਾਲ, ਤ੍ਰਾਸਦੀ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤ ਨਿਰਪੱਖ ਆਬਜ਼ਰਵਰਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇਸ਼ ’ਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕ ਬਚੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿਚ ਯੂਰਪ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ’ਚੋਂ 29 ਨੂੰ ਦਰਾਮਦ ਕਰਨਾ ਪਿਆ–ਸਾਰੇ ਸੰਸਦ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਹੈ–ਜਾਣ ਲਈ ਅਤੇ ਨਿਰਪੱਖ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦਾ ਨਿਰੀਖਣ ਕਰਨ ਲਈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਡਰ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਵਿਚ ਉਤਰੇ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਥੇ ਸਭ ਪਾਸੇ ਆਮ ਵਰਗੀ ਸਥਿਤੀ ਸੀ।
ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸਾਧਾਰਨ ਗਿਆਨ ਹੈ : ਹਰ ਭਾਰਤੀ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਡਰ ਕੀ ਹੈ? ਤੁਹਾਨੂੰ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਤੋਂ ਕੌਣ ਬਚਾ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੋਗੇ? ਤੁਹਾਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲ ਚਾਹੀਦੇ ਜਾਂ ਘੱਟ? ਜ਼ਾਹਿਰ ਹੈ, ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮਾਤਰਾ ਵਿਚ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਤਾਇਨਾਤ ਕੀਤਾ ਹੈ? ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿਚ।
ਬਹੁਤ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹੈ
ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਕਸ਼ਮੀਰ ’ਚ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਡਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰਣ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੈ : ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਉੱਚ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਅਕਤੀ 15 ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਗਾਰਡਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜ਼ੈੱਡ ਪਲੱਸ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਕੁਝ ਲੋਕ ਸ਼੍ਰੀ ਬਜਾਜ ਵਾਂਗ ਹੀ ਪਲ਼ਦੇ ਹਨ।
ਇਥੇ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਕੋਈ ਵੀ ਡਰ ’ਚ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਰਿਹਾ। ਡਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਿਰਫ ਉਹੀ ਲੋਕ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਡਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ : ਦੇਸ਼–ਵਿਰੋਧੀ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਡਰ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਰਾਸ਼ਟਰ ਵਿਰੋਧੀ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਭਾਵ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਤਾਂ ਜੇ. ਐੱਨ. ਯੂ. ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ’ਚ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਤੌਰ ’ਤੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਘੁਣ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਘੱਟਗਿਣਤੀ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵਿਰੋਧੀ ਦਲ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰ ਵਰਕਰ ਜਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰ ਵਰਕਰ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਕੀਲ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਆਜ਼ਾਦ ਪੱਤਰਕਾਰ ਜਾਂ ਬਲਾਗਰ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਨਾਗਰਿਕ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਜੋ ਖ਼ੁਦ ਜਾਂ ਖ਼ੁਦ ਲਈ ਸੋਚਦਾ ਹੈ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨ ਦਾ ਢੋਂਗ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਆਰ. ਟੀ. ਆਈ. ਵਰਗੇ ਰਾਸ਼ਟਰ–ਵਿਰੋਧੀ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਲੋਕਤੰਤਰ ਦੀ ਅਰਾਜਕਤਾ ਅਤੇ ਅਰਾਜਕਤਾ ਲਈ ਇਕ ਕੁਸ਼ਲ, ਉਦਾਰ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਧਾਰ ਇਕ ਵਰਦਾਨ ਹੈ, ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉੱਚ ਸਿੱਖਿਆ ਦਾ ਨਿੱਜੀਕਰਨ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਪੀ. ਐੱਸ. ਯੂ. ਏ. ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ ’ਤੇ ਲਾਹੇਵੰਦ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ, ਪੂੰਜੀਪਤੀਆਂ ਨੂੰ, ਪਹਿਲ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕ੍ਰੋਨੀ ਪੂੰਜੀਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹੋ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਜੋ ਵੀ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਿੱਤ ਵਿਚ ਹੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡਾ ਕਦੇ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਦੋਸ਼ ਤੁਹਾਡੇ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਮਿੱਤਰ, ਨਿਸ਼ਚਿੰਤ ਰਹੋ–ਤੁਹਾਨੂੰ ਡਰ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਸ਼ੱਕ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਸ਼੍ਰੀ ਬਜਾਜ ਕੋਲ ਇਕ ਨੁਕਤਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਛੋਟਾ ਹੈ ਜਾਂ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਇਕ ਛੋਟਾ, ਅਸਪੱਸ਼ਟ, ਅਤਿਕਥਨੀ ਡਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰ ਕੇ ਕੁਝ ਆਪਾ-ਪੜਚੋਲ ਕਰੋ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਪੁੱਛੋ ਕਿ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਪਰੋਕਤ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰਾਸ਼ਟਰ–ਵਿਰੋਧੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿਚ ਫਿੱਟ ਹੋ? ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਡਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਭੈਅਭੀਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਲਈ ਬਸ ਇੰਨਾ ਹੀ ਕਰਨਾ ਹੈ ਕਿ ਦੇਸ਼–ਵਿਰੋਧੀ ਹੋਣਾ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਓ।
ਅੱਜ ਹਰੇਕ ਭਾਰਤੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸੁਖੀ, ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਭੈਅ ਦੇ ਜੀਅ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਬਸ ਦੋ ਗੱਲਾਂ
ਹਾਲਾਂਕਿ ਡਰ ਦਾ ਇਕੋ-ਇਕ ਸੋਮਾ ਦੇਸ਼–ਵਿਰੋਧੀ ਹਨ–ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਡਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਡਰ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ 2 ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।
ਇਕ, ਇਸ ਨੂੰ ਰਾਸ਼ਟਰ ਵਿਆਪੀ ਐੱਨ. ਆਰ. ਸੀ. ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਕ ਵਾਰ ਅਜਿਹਾ ਹੋ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤੀ ਜੋ ਦੇਸ਼–ਵਿਰੋਧੀ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਖੋਹ ਲਈ ਜਾਵੇਗੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਪਵਿੱਤਰ ਭੂਮੀ ’ਚੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।
ਦੋ, ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਹਰ ਇਕ ਭਾਰਤੀ ਦੀ ਉਮਰ, ਲਿੰਗ, ਧਰਮ, ਜਾਤੀ, ਵਰਗ, ਪੇਸ਼ੇ, ਸ਼ੌਕ, ਸਰੀਰਕ ਫਿੱਟਨੈੱਸ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਕ ਜਾਂ ਯੌਨ ਝੁਕਾਅ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ 360 ਡਿਗਰੀ, ਲਗਾਤਾਰ ਅਸਲ ਸਮੇਂ ਦੀ ਨਿਗਰਾਨੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਨਾਗਰਿਕਤਾਧਾਰਕ ਨੂੰ ਟਰੈਕ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਨਿਗਰਾਨੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਮਾਤਮ ਛਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਥੋੜ੍ਹੀ-ਬਹੁਤ ਰਾਸ਼ਟਰ–ਵਿਰੋਧੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਨੂੰ ਵੀ ਧੋਖਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਇਕ ਵਾਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਰਚਨਾਤਮਕ ਸੁਧਾਰਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭਾਰਤ ਆਖਿਰਕਾਰ ਅਤੇ ਸਹੀ ਅਰਥਾਂ ਵਿਚ ਮਹਾਨ ਸੱਭਿਅਤਾ, ਸਹਿ-ਰਾਸ਼ਟਰ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ, ਜੋ ਰਬਿੰਦਰਨਾਥ ਟੈਗੋਰ ਨੇ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖਿਆ ਸੀ–ਇਕ ਸਵਰਗ, ‘‘ਜਿਥੇ ਮਨ ਭੈਅ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੈ।’’
(ਹਿ.)
ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ‘ਦੋਹਰੇ ਦੋਸ਼’
NEXT STORY