ਭਾਰਤੀ ਫਿਲਮ ਜਗਤ ਦੇ ‘ਮੁਗਲ-ਏ-ਆਜ਼ਮ’ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਅਭਿਨੇਤਾ ਪ੍ਰਿਥਵੀਰਾਜ ਕਪੂਰ ਮੂਲ ਰੂਪ ’ਚ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਪਿਸ਼ਾਵਰ ਦੇ ‘ਕਿੱਸਾ ਖਵਾਨੀ ਬਾਜ਼ਾਰ’ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ 100 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਜੱਦੀ ਹਵੇਲੀ ਹੈ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀਵਾਨ ਬਸ਼ੇਸ਼ਰਨਾਥ ਕਪੂਰ ਨੇ 1918 ਤੋਂ 1920 ਦਰਮਿਆਨ ਬਣਵਾਈ ਸੀ।
ਪਿਸ਼ਾਵਰ ’ਚ ਹੀ ਅਭਿਨੇਤਾ ਦਿਲੀਪ ਕੁਮਾਰ ਦਾ ਮਕਾਨ ਵੀ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਇਮਾਰਤਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੌਮੀ ਵਿਰਾਸਤ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਹੈ, ਨੂੰ ਖੈਬਰ ਪਖਤੂਨਖਵਾ ਸੂਬੇ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਇਮਾਰਤਾਂ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਦੇ ਮੰਤਵ ਨਾਲ ਖਰੀਦ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਵੀਨੀਕਰਨ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਅੱਜ ਬੇਹੱਦ ਮਾੜੀ ਹਾਲਤ ’ਚ ਪਹੁੰਚ ਜਾਣ ਕਾਰਨ ਡੇਗੇ ਜਾਣ ਦੇ ਖਤਰੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰ ਰਹੀਅਾਂ ਹਨ।
28 ਸਤੰਬਰ ਦੀਅਾਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ’ਚ ਪ੍ਰਿਥਵੀਰਾਜ ਕਪੂਰ ਦੀ ਹਵੇਲੀ ਸੰਬੰਧੀ ਖਬਰ ਪੜ੍ਹਨ ਪਿਛੋਂ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਦਿਨ ਯਾਦ ਆ ਗਏ, ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਸਾਬਕਾ ਵਿਦੇਸ਼ ਮੰਤਰੀ ਨਰਸਿਮ੍ਹਾ ਰਾਓ, ਜੋ ਬਾਅਦ ’ਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਵੀ ਬਣੇ, ਨਾਲ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਦੀ ਇਕ ਟੀਮ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਵਜੋਂ 1 ਤੋਂ 4 ਜੂਨ 1983 ਤਕ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ 4 ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਦੌਰੇ ’ਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਸੀ।
ਪ੍ਰਤਿਭਾਵਾਂ ਦੇ ਮਾਲਿਕ ਅਤੇ ਕਈ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਜਾਣੂ ਨਰਸਿਮ੍ਹਾ ਰਾਓ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ’ਚ ਆਰਥਿਕ ਸੁਧਾਰਾਂ ਦੇ ਜਨਕ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਘੱਟ ਬੋਲਣ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ‘ਮੌਨ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ’ ਵੀ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਉਹ ਨਹਿਰੂ ਅਤੇ ਗਾਂਧੀ ਪਰਿਵਾਰ ਪਿੱਛੋਂ ਪਹਿਲੇ ਅਜਿਹੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੂਰੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਤਕ ਭਾਰਤ ਦਾ ਰਾਜ ਸੰਭਾਲਿਆ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ’ਚ ਡਾ. ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵਿੱਤ ਮੰਤਰੀ ਵਜੋਂ ‘ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਮੁਦਰਾ ਫੰਡ’ ਨੀਤੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਬੈਂਕਾਂ ’ਚ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ’ਚ ਕਾਫੀ ਕਮੀ ਆਈ ਸੀ।
ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਦੀ ਟੀਮ ’ਚ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਉਰਦੂ ਪੱਤਰਿਕਾ ‘ਸ਼ਮਾ’ ਦੇ ਮਾਲਕ ਜਨਾਬ ਯੂਨੁਸ ਦੇਹਲਵੀ ਵੀ ਸਨ। ਉਸ ਸਮੁੱਚੇ ਦੌਰੇ ਦੌਰਾਨ ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੁਝ ਦਿਨ ਲਈ ਮੈਂ ਵੀ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗਾ।
ਆਪਣੇ ਉਸ ਦੌਰੇ ਦੌਰਾਨ ਅਸੀਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰਾਵਲਪਿੰਡੀ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮਾਬਾਦ ਦੇ ਜੁੜਵਾਂ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ’ਚ ਘੁੰਮੇ ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਤਾਇਨਾਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਧਿਕਾਰੀਅਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ‘ਕੋਹਮਰੀ’ ਅਤੇ ‘ਪਿਸ਼ਾਵਰ’ ਸ਼ਹਿਰ ਦਿਖਾ ਕੇ ਲਿਆਉਣ।
ਵਾਤਾਵਰਣ ਇੰਨਾ ਸਾਫ ਸੀ ਕਿ ‘ਕੋਹਮਰੀ’ ਦੀਅਾਂ ਪਹਾੜੀਅਾਂ ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪਹਾੜਾਂ ਤਕ ਦਾ ਸੁੰਦਰ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਘੁੰਮਣ ਪਿੱਛੋਂ ਅਸੀਂ ਪਿਸ਼ਾਵਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਦੋਂ ਤਕ ਸਾਡੀ ਭੁੱਖ ਵੀ ਕਾਫੀ ਚਮਕ ਉੱਠੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਗਏ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸਾਨੂੰ ਉੱਥੋਂ ਦੇ ‘ਕਿੱਸਾ ਖਵਾਨੀ ਬਾਜ਼ਾਰ’ ਦੇ ਇਕ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ’ਚ ਖਾਣਾ ਖੁਆਉਣ ਲਈ ਲੈ ਗਏ।
ਉੱਥੇ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ’ਚੋਂ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਹਲਕਾ-ਹਲਕਾ ਧੂੰਅਾਂ ਅਤੇ ਪਕਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਕਵਾਨਾਂ ’ਚ ਵਰਤੇ ਮਸਾਲਿਅਾਂ ਦੀ ਮੁਗਧ ਕਰ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਮਹਿਕ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਫੈਲੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿਸ ’ਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਆਲੂ, ਗੋਭੀ, ਪਨੀਰ, ਪਿਆਜ਼ ਆਦਿ ਦੇ ਪਰੌਂਠਿਅਾਂ ਲਈ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਚਾਂਦਨੀ ਚੌਕ, ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਪਰੌਂਠਿਅਾਂ ਵਾਲੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਦੀ ਯਾਦ ਆ ਗਈ।
ਦਾਲ-ਸਬਜ਼ੀ ਬਣਨ ’ਚ ਕੁਝ ਦੇਰ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਵਾਲਿਅਾਂ ਨੇ ਉਦੋਂ ਤਕ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਟੇਬਲ ’ਤੇ 3-4 ਫੁੱਟ ਆਕਾਰ ਦਾ ਅਤਿਅੰਤ ਖਸਤਾ ਅਤੇ ਕੁਰਕੁਰਾ ਨਾਨ ਲਿਆ ਕੇ ਪਰੋਸ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਇੰਨਾ ਸੁਆਦੀ ਸੀ ਕਿ ਦਾਲ ਜਾਂ ਸਬਜ਼ੀ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਸਭ ਉਸ ਨੂੰ ਖਾ ਗਏ।
ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਸਾਡੇ ਗਾਈਡ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰਿਥਵੀਰਾਜ ਕਪੂਰ ਦਾ ਜੱਦੀ ਮਕਾਨ ਦਿਖਾਉਣ ਲਈ ਲੈ ਗਏ, ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਤਕ ਬੇਹੱਦ ਮਾੜੀ ਹਾਲਤ ’ਚ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਇਸ ਕਾਰਨ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਤੋਂ ਹੀ ਦੇਖ ਕੇ ਤਸੱਲੀ ਕਰਨੀ ਪਈ। ਗਾਈਡ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਅਭਿਨੇਤਾ ਦਿਲੀਪ ਕੁਮਾਰ ਦਾ ਮਕਾਨ ਵੀ ਦਿਖਾਇਆ।
ਪਿਸ਼ਾਵਰ ’ਚ ਹੀ ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਆਦਰਯੋਗ ਸਵਰਨਲਤਾ ਸੂਰੀ ਜੀ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਵੀ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲਾਲਾ ਮਈਆਦਾਸ ਸੂਰੀ ਦੇ ਸਪੁੱਤਰ ਅਤੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਘੁਲਾਟੀਏ ਸ਼੍ਰੀ ਤਿਲਕ ਰਾਜ ਸੂਰੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਸ਼੍ਰੀ ਤਿਲਕ ਰਾਜ ਸੂਰੀ ਵੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਘੁਲਾਟੀਏ ਸਨ। 1942 ’ਚ ਉਹ ਵੀ ਪੂਜਨੀਕ ਪਿਤਾ ਲਾਲਾ ਜਗਤ ਨਾਰਾਇਣ ਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਜੇਲ ’ਚ ਬੰਦ ਸਨ। ਉੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲਾਲਾ ਜੀ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ, ਸਮਰਪਣ ਭਾਵਨਾ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਲਾਲਾ ਜੀ ਨੇ ਸਵਰਨਲਤਾ ਜੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਤਿਲਕ ਰਾਜ ਜੀ ਨਾਲ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।
ਵਰਣਨਯੋਗ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਿਥਵੀਰਾਜ ਕਪੂਰ ਨੂੰ ਰੰਗਮੰਚ ’ਤੇ ਅਦਾਕਾਰੀ ਨਾਲ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਪਿਆਰ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੁੰਬਈ ’ਚ ‘ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਥਿਏਟਰ’ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਫੰਡ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹ 1958 ’ਚ ਜਲੰਧਰ ਆਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਇਥੋਂ ਦੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ‘ਜੋਤੀ ਥਿਏਟਰ’ ਵਿਚ ਇਕ ਹਫਤੇ ਤਕ ਚੱਲਣ ਵਾਲੇ ‘ਨਾਟ ਸਮਾਰੋਹ’ ਵਿਚ ਸੱਤ ਨਾਟਕਾਂ ਦਾ ਮੰਚਨ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਪੂਜਨੀਕ ਪਿਤਾ ਲਾਲਾ ਜਗਤ ਨਾਰਾਇਣ ਜੀ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਸ਼੍ਰੀ ਰਮੇਸ਼ ਚੰਦਰ ਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਿਥਵੀਰਾਜ ਕਪੂਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ 2-3 ਨਾਟਕ ਵੀ ਦੇਖੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੇਟੇ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਹੋਰ ਮੈਂਬਰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਨਾਟਕਾਂ ’ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ।
ਪ੍ਰਿਥਵੀਰਾਜ ਕਪੂਰ ਨੇ ਫਿਲਮ ‘ਮੁਗਲ-ਏ-ਆਜ਼ਮ’ ਵਿਚ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹ ਅਕਬਰ, ਦਿਲੀਪ ਕੁਮਾਰ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੇਟੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਸਲੀਮ ਅਤੇ ਮਧੂਬਾਲਾ ਨੇ ਸਲੀਮ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਅਨਾਰਕਲੀ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਸੀ।
ਇਹ ਫਿਲਮ ਇੰਨੀ ਸਫਲ ਹੋਈ ਕਿ ਪੂਰਾ-ਪੂਰਾ ਸਾਲ ਸਿਨੇਮਾ ਘਰਾਂ ’ਚੋਂ ਨਹੀਂ ਲੱਥੀ। ਇਸ ਫਿਲਮ ’ਚ ਮਧੂਬਾਲਾ ਦਾ ਗਾਇਆ ਗੀਤ ‘ਪਿਆਰ ਕੀਆ ਤੋ ਡਰਨਾ ਕਿਆ’ ਬੇਹੱਦ ਹਰਮਨਪਿਆਰਾ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਲੋਕ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤਕ ਇਸ ਨੂੰ ਗੁਣਗੁਣਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।
ਖੈਰ, ਲਾਹੌਰ ਵਾਪਸੀ ’ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਮਕਾਨ, ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੈੱਸ ਅਤੇ ਸਕੂਲ ਆਦਿ ਦੇਖਣ ਲਈ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਮੈਟ੍ਰਿਕ ਤਕ ਸਿੱਖਿਆ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਲਾਜਪਤ ਨਗਰ ਭਵਨ ਵੀ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਥਾਂ ਵੀ ਦੇਖੀ, ਜਿੱਥੇ ਲਾਜਪਤ ਰਾਏ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਸਥਾਪਤ ‘ਸਰਵੈਂਟਸ ਆਫ ਪੀਪਲ ਸੁਸਾਇਟੀ’ ਦੇ ਨੇਤਾ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਇਥੋਂ ਅਸੀਂ 14 ਅਗਸਤ 1947 ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਏ ਸੀ।
ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਯੂੁਨੁਸ ਦੇਹਲਵੀ ਸਾਹਿਬ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਉਰਦੂ ਲੇਖਿਕਾ ਅਤੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਬੁਸ਼ਰਾ ਰਹਿਮਾਨ, ਜੋ ਬਾਅਦ ’ਚ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸੂਬਾਈ ਅਸੈਂਬਲੀ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਕੌਮੀ ਅਸੈਂਬਲੀ ਦੀ ਮੈਂਬਰ ਵੀ ਬਣੀ, ਨਾਲ ਮਿਲਵਾਉਣ ਲਈ ਵੀ ਲੈ ਕੇ ਗਏ।
ਬੁਸ਼ਰਾ ਜੀ ਨੇ ਸਾਡੀ ਭਰਪੂਰ ਖਾਤਿਰਦਾਰੀ ਕੀਤੀ। ਸਾਨੂੰ ਭੋਜਨ ਕਰਵਾਇਆ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲੋਂ ਆਪਣੀਅਾਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ’ਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਵਲ ਮੰਗ ਲਏ, ਜਿਸ ’ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ 6 ਨਾਵਲ ਦਿੱਤੇ, ਜੋ ਸਾਡੀਅਾਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ’ਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਏ ਅਤੇ ਬੇਹੱਦ ਪਸੰਦ ਕੀਤੇ ਗਏ। ਸ਼੍ਰੀਮਤੀ ਬੁਸ਼ਰਾ ਰਹਿਮਾਨ ਦਾ ਲੇਖਨ ਅੱਜ ਵੀ ਜਾਰੀ ਹੈ। ਉਹ 27 ਨਵੰਬਰ 2005 ਨੂੰ ਆਯੋਜਿਤ ਸ਼ਹੀਦ ਪਰਿਵਾਰ ਫੰਡ ਦੇ ਸਹਾਇਤਾ ਵੰਡ ਸਮਾਰੋਹ ’ਚ ਵੀ ਆਏ ਸੀ।
ਵਾਪਸੀ ’ਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਸਟਮ ’ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਅਧਿਕਾਰੀਅਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਇਹ ਢੇਰ ਸਾਰਾ ਸਾਮਾਨ ਕੀ ਚੁੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ? ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਇਹ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹਨ। ਆਪਣੀ ਉਸ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਯਾਤਰਾ ਤੋਂ ਪਰਤਣ ਪਿੱਛੋਂ ਮੈਂ ਕੁਝ ਲੇਖ ਲਿਖੇ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਿਆ।
ਪ੍ਰਿਥਵੀਰਾਜ ਕਪੂਰ ਦੀ ਹਵੇਲੀ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਇਹ ਚੰਦ ਗੱਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਗਈਅਾਂ, ਜੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀਅਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ ਹੋਵੇਗਾ।
–ਵਿਜੇ ਕੁਮਾਰ
ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਰੂਪ ’ਚ ਭਾਰਤ ਨੇ ਗੁਆਇਆ ਇਕ ਹੋਰ ਜੁਝਾਰੂ ਆਗੂ
NEXT STORY