ਮੋਗਾ—ਮੋਗਾ ਦੇ ਪਿੰਡ ਨੱਥੂਵਾਲਾ ਗਰਬੀ ਵਿਖੇ ਇਕ ਨੌਜਵਾਨ ਵਲੋਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ 5 ਜੀਆਂ ਦਾ ਕਤਲ ਕਰਕੇ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰਨ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਨੂੰ ਝਿਜੋੜ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। 'ਜਗ ਬਾਣੀ' ਦੇ ਹੱਥ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਅੰਜਾਮ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਨੌਜਵਾਨ ਸੰਦੀਪ ਸਿੰਘ ਉਰਫ ਸੰਨੀ ਵਲੋਂ ਲਿਖੇ ਗਏ ਸੁਸਾਇਡ ਨੋਟ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਸੁਸਾਇਡ ਨੋਟ ਉਸ ਨੇ ਲਾਲ ਸਿਆਹੀ ਨਾਲ 17 ਪੇਜਾਂ 'ਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਇਸ ਸੁਸਾਇਡ ਨੋਟ 'ਚ ਸੰਦੀਪ ਨੇ ਇਸ ਹੱਤਿਆਕਾਂਡ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ 17 ਪੇਜਾਂ ਦੇ ਲਿਖੇ ਸੁਸਾਇਡ ਨੋਟ 'ਚ ਇਹ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸੰਦੀਪ ਵਹਿਮਾ-ਭਰਮਾਂ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨਾਲ ਡਿਪਰੈਸ਼ਨ 'ਚ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਬੀਮਾਰੀ ਨੇ ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਅੰਜਾਮ ਦੇਣ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਸੰਦੀਪ ਨੇ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਲਾਲ ਸਿਆਹੀ ਨਾਲ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਹੈ।
'ਸਭ ਮੇਰੇ ਕਹਿਣੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸਨ ਸੁਖ ਕੋਲ ਵੀ ਸੀ, ਪਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਇਕ ਅੰਦਰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਜਿਸ ਡਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਡਰਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਡਿਪਰੈਸ਼ਨ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਡਿਪਰੈਸ਼ਨ ਇੰਨਾਂ ਵੱਧ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਅਤੇ ਦਿਲ 'ਚ ਧਮਾਕੇ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਅੱਜ ਦਾ ਦਿਨ ਇਕ ਵੱਡਾ ਧਮਾਕਾ ਹੋਇਆ, ਜਿਸ ਧਮਾਕੇ 'ਚ ਸਾਰਾ ਘਰ ਹੀ ਉੱਡ ਗਿਆ। ਪਰ ਇਸ 'ਚ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਵੀ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ। ਰੱਬ ਨੇ ਮਾਰਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਜੇ ਵਿਆਹ ਨਾ ਕਰਾਉਂਦਾ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ ਸੀ, ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਵਿਆਹੁਣ ਲਈ ਜੰਮਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਦਰਦ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਲੈ ਕੇ ਜਿਊ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਮੇਰੀ ਚੁੱਪ ਦੇ ਅੰਜਾਮ ਤੇ ਡਰ ਕਾਰਨ ਘਟੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹਰ ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਦੋਸ਼ੀ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ, ਜੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਰਤਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬੋਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਦੋਸ਼ੀ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦਾ ਹਾਂ, ਜੋ ਕੈਨੇਡਾ ਬੈਠੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਇੰਨਾ ਵੱਡਾ ਦੁੱਖ ਦੇ ਕੇ ਜਾ ਰਿਹਾ। ਜਿਹੜੀ ਅੱਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨੱਥੂਵਾਲਾ ਦੇ ਨਾਂ ਤੋਂ ਕੰਬੂਗੀ। ਉਸ ਦਾ ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ, ਜਿਸ ਦੇ ਉਹ ਗਲ ਲੱਗ ਕੇ ਰੋਲ ਲਵੇ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਇਸ ਕਰਕੇ ਮਾਰੇ ਹਨ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਦਰਦ ਸਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਦੋ ਬਜ਼ੁਰਗ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਘਰ 'ਚ ਬੈਠੇ ਹਨ। ਮਾਂ-ਪਿਓ ਤੋਂ ਉੱਠਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਇਸ ਦਰਦ ਨਾਲ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਿਊਂਦਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਾਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਤੇ ਭਾਣਜੀ ਨੂੰ ਇਸ ਕਰਕੇ ਮਾਰਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਸਾਡੇ ਹੌਂਸਲੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ,ਕਿਉਂਕਿ ਜਵਾਈ ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਦਾ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਬੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਬੁਰਾ ਰੋਗ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਰੋਗ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇੰਨੀ ਦੁਖੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਜੇ ਹਾਦਸਾ ਦੇਖ ਲੈਂਦੀ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰੀ ਨੇ ਕਮਲੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਤੇ ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਪਿਆਰੀ ਭਾਂਣਜੀ ਦਾ ਕੀ ਬਣਦਾ? ਸਾਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਤੰਦਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜੁੜੀਆਂ ਸਨ। ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੁਖੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕੈਨੇਡਾ ਵਾਲੀ ਭੈਣ ਦਾ ਵੀ ਦੋਸ਼ੀ ਹਾਂ। ਭੈਣੇ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਦਾ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਜੰਗ ਹਾਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਇਹ ਕਿਸੇ ਪੀਰ-ਫਕੀਰ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਸਰਾਪ ਮਿਲਿਆ, ਜਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ-ਸਮਝਿਆ ਸਾਡਾ ਬੁਰਜ ਵਾਲਾ ਖੇਤ ਅਤੇ ਦਾਦੇ ਹੁਰਾਂ ਤੋਂ ਸੁਣਦੇ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਬਹੁਤ ਪੁੱਜਿਆ ਸਾਧੂ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਵੀ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਉਹ ਜ਼ਮੀਨ ਸਾਡੇ ਹਿੱਸੇ ਆਈ। ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਜਦੋਂ ਜ਼ਮੀਨ ਕੋਲ ਸੀ। ਕੋਈ ਬਹੁਤੇ ਚੰਗੇ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਰਹੇ। ਦਾਦੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਮੇਰੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਜ਼ਮੀਨ ਵੇਚ ਕੇ ਵਟਾਂਦਰਾ ਕਰਕੇ ਪਿੰਡ ਕੋਲ ਆ ਗਏ। ਮੈਨੂੰ 100 ਫੀਸਦੀ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹੀ ਸਰਾਪ ਸਾਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸੱਚੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਭ ਕੁੱਝ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਦੁਨੀਆ 'ਤੇ ਪੀਰ-ਫਕੀਰ ਅਤੇ ਬੰਦੇ ਦੀ ਤੀਜੀ ਅੱਖ।
ਸੰਦੀਪ ਆਪਣੇ ਸੁਸਾਇਡ ਨੋਟ 'ਚ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਗੱਲ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਦੱਸਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਬੰਦਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਰਾਜ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬੰਦੇ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਵੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਹਰ ਬੰਦਾ ਵਿਆਹ ਲਈ ਪ੍ਰਫੈਕਟ ਹੋਵੇ। ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕਾਂ 'ਚ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਬੰਦੇ ਦੀ ਆਪਣੀ ਸਮਝ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਨਿੱਜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮੁਹਤਾਜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਨਾਲੇ ਮਾਪੇ ਵੀ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਜਿਹੜਾ ਤੁਸੀ ਜੰਮਿਆ ਉਹ ਧੀ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਪੁੱਤ ਉਹ ਤੁਹਾਡਾ ਗੁਲਾਮ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਜੋ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਇਸ ਲਈ ਸਮਾਜ ਵੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹੈ।
ਇਸ ਸਾਰੇ ਕਿੱਸੇ ਦਾ ਮੈਂ ਸੰਦੀਪ ਸਿੰਘ ਖੁਦ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹਾਂ। ਇਹ ਰਿਵਾਲਵਰ ਮੈਂ ਬੀਤੀ ਸ਼ਾਮ ਆਪਣੀ ਖਾਸ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ 'ਚੋਂ ਬੜੀ ਚਾਲਾਕੀ ਨਾਲ ਚੋਰੀ ਕਰਕੇ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤਾ। ਇਹ ਰਿਵਾਲਵਰ ਅਮਨਦੀਪ ਸਿੰਘ ਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਮੇਰੇ ਸਕੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵਧ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਵਿਚੋਲਾ ਵੀ ਉਹ ਹੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਵੀ ਇਹ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਬੰਦੂਕ ਜਮ੍ਹਾ ਸੀ। ਤੇ ਇਕ ਬੰਦੂਕ ਨਾਲ ਇੰਨੀ ਵੱਡੀ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਅੰਜਾਮ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਪੁਲਸ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੂੰ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਬੰਦੇ ਹਨ, ਮੇਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਭਲੇ ਲਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਖਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਮੇਰੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ 'ਚ ਕੀ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਜੋ ਵੀ ਹੋਇਆ ਹੈ ਇਹ ਤੁਸੀਂ ਵੇਖ ਰਹੇ ਹੋ ਇਹ ਮੇਰੀ ਚੁੱਪ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ। ਇਹ ਕੌੜਾ ਸੱਚ ਹੈ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ। ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ ਇਕ ਗੁੰਮਨਾਮੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਅ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਭੇਦ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ। ਕਾਰਨ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਗਿਆਨ ਦਾ ਵੱਡਾ ਸਾਗਰ ਸੀ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲਦਿਆਂ ਹੀ ਨਜ਼ਰ ਆ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਪਣੀ ਇਹ ਗੁੰਮਨਾਮੀ ਦਾ ਦਰਦ ਕਲਾ 'ਚ ਪਰੋ ਕੇ ਸਮਾਜ ਸਾਹਮਣੇ ਇਕ ਹੀਰੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਹਰ ਇਨਸਾਨ ਕੋਲ ਦੋ ਨਹੀਂ 3 ਅੱਖਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਤੀਜੀ ਅੱਖ ਹੁੰਦੀ ਗਿਆਨ ਦੀ ਅੱਖ, ਜਿਸ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਟਾਈਮ ਦਾ ਚਾਨਣ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੀਆਂ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਆਮ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਹਾਸੋਹੀਣੀਆਂ ਲੱਗਣਗੀਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਸਭ ਕੁੱਝ ਪਹਿਲਾਂ ਹਾਸੋਹੀਣਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸੁਪਨੇ ਸੱਚ ਹੋਣਗੇ ਅਤੇ ਬੜੇ ਖਤਰਨਾਕ ਹੋਣਗੇ, ਕਿਸੇ ਜਾਲਮ ਡਿਕਟੇਟਰ ਵਾਂਗ।
ਦੁਨੀਆ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਨਾ-ਮਰਦ ਦਾ ਨਾਂ ਦੇ ਦੇਣਗੇ। ਇਹ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਜੋ ਸੱਚ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਮੇਰਾ ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਘਰਦਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਕਸੂਰ ਹੋਇਆ। ਭਲਾ ਰੱਬ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਕੀ ਕਰ ਲਵੇਗਾ। ਹੁਣ ਸਭ ਨੇ ਹੱਸਣਾ, ਇਹ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਹੈ ਪਰ ਜਦੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਜਿਹਦੇ-ਜਿਹਦੇ 'ਤੇ ਪਈ, ਜਦੋਂ ਕਿਸਮਤ ਸਾਥ ਛੱਡਦੀ ਇਸ ਦੇ ਕੀ ਨਤੀਜੇ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ। ਨਤੀਜਾ ਨੇੜੇ-ਤੇੜੇ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਸਭ ਤੋਂ ਖਤਰਨਾਕ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਪੁਆੜੇ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਮੈਂ ਸੀ। ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਪਿੰਡ ਆਇਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਦਾਦੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਫਰੀਦਕੋਟ ਦਿਖਾ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਅਰਾਈਆਂ ਵਾਲੇ ਦਾਦੇ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਗਿਆ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧ ਵਰਤਦੇ ਹਾਂ। ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨਾਲ ਪੈੱਗ ਲਗਾ ਕੇ ਆਇਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੀਟ ਗਰਮ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜਾ ਕੇ ਰਿਵਾਲਵਰ ਚੁੱਕ ਲਿਆਇਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੀ ਬੁੱਕਲ 'ਚ ਵੀ ਚੋਰ ਹੈ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮੰਗੇਤਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਵਾਉਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਕੀਤੀਆਂ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਐਤਵਾਰ ਸਵੇਰੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂਗਾ। ਮੇਰੀ ਮੰਗੇਤਰ ਰਾਜਦੀਪ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰੀ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਹਾਂ। ਪਰ ਮੈਂ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹਾਂ। ਤੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਖਰਾਬ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਨਸਾਨ ਨਹੀਂ ਜਾਨਵਰ ਸੀ ਜਾਨਵਰ। ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ਕਿਹਦਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਜਾਣ ਨੂੰ। ਇਕ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਕੁੱਝ ਰਿਝਕ ਦਿੱਤਾ ਰੱਬ ਨੇ। ਮੇਰੀ ਅਸਲ ਖੁਸ਼ੀ ਮਾਰ ਲਈ। ਮੈਂ ਅੱਗ ਲਾਉਣੀ ਸੀ। ਇਹ ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਨੂੰ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਜਿਊਂਦਾ ਹੀ ਲਾਸ਼ ਬਣਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਰੁੱਤਾਂ ਬਦਲਣਗੀਆਂ ਮੌਸਮ ਬਦਲਣਗੇ। ਇਸ ਘਰ 'ਚ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਅਤੇ ਭੂਆ ਦਾ ਦੋਸ਼ੀ ਹਾਂ , ਜੋ ਦੋਵੇਂ ਕੈਨੇਡਾ 'ਚ ਹਨ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਇਹ ਦੁੱਖ ਕਿਵੇਂ ਝੱਲਣਗੀਆਂ? ਇੱਥੇ ਹੁੰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮਾਰ ਦੇਣਾ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਓ ਮੇਰਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕਦੇ ਵੀ ਭੁੱਲ ਕੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਪੀਰ-ਫਕੀਰ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਜਾਂ ਪੈਲੀ ਹੋਵੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਜਿਆ ਕਰੋ। ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਨਾ ਕਰਿਓ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਅੱਖ ਰੱਖੀਓ। ਸਾਡਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਮੁਰੱਬੇਬੰਦੀ 'ਚ ਹੀ ਮੌਤ ਹੀ ਆਈ ਸੀ। ਇਹ ਸਾਰੀ ਖੋਜ ਮੈਂ ਆਪ ਕੀਤੀ। ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਮੈਂ ਸਭ ਜਾਣਗਿਆਂ। ਮਾਰ ਕਿੱਥੋਂ ਪਈ ਸਾਡੇ ਬਿਜ਼ਨੈੱਸ ਨੂੰ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਗੰਦੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆ ਕੇ ਖੁਦ ਅੱਗ ਲਾ ਕੇ ਮਰਾਂਗਾ।
ਆਪਣਿਆਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਚੋਂ ਕੱਢਣ 'ਚ ਔਰਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਅੱਗੇ
NEXT STORY