ਹਾਲ ਹੀ ਵਿਚ ਗ੍ਰਹਿ ਮੰਤਰੀ ਅਮਿਤ ਸ਼ਾਹ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਲੀ ਵਿਚ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਰਿਲੀਜ਼ ਸਮਾਗਮ ਵਿਚ ਐਲਾਨ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਵਾਦ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਗੇ। ਅਜਿਹੇ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਵਿਰੋਧੀ ਧਿਰ ਦੁਆਰਾ ਇਸ ਟਿੱਪਣੀ ਦੀ ਵਿਆਪਕ ਆਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਜਿਸ ਨੇ ਸ਼ਾਹ ’ਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਦਬਦਬੇ ਦੇ ਆਰ. ਐੱਸ. ਐੱਸ. ਏਜੰਡੇ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਇਆ। ਕਾਂਗਰਸ ਨੇਤਾ ਰਾਹੁਲ ਗਾਂਧੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਭਾਜਪਾ-ਆਰ. ਐੱਸ. ਐੱਸ. ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸਿੱਖਣ ਅਤੇ ਬਰਾਬਰ ਅਧਿਕਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਤਰੱਕੀ ਕਰਨ।
ਤਾਂ, ਜਦੋਂ ਇਕ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਮਾਲਕਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਣ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਕਰਨ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ? ਕੀ ਇਹ ਸਾਡੇ ਮਨ ਦੇ ਭਾਸ਼ਾਈ ਬਸਤੀਵਾਦ ਦੀ ਇਕ ਅਣਸੁਖਾਵੀਂ ਪਰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ਼ਾਹ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ?
ਜਾਂ ਕੀ ਇਹ ਛੋਟੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਅਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਡੀਆਂ ਖਾਹਿਸ਼ਾਂ ਵਾਲੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਇਕ ਚਲਾਕ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸੰਦੇਸ਼ ਹੈ ਜੋ ‘ਸਥਾਨਕ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ’ ਬੋਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਹਾਨਗਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਵਰਗ ਪ੍ਰਤੀ ਤਰਕਹੀਣ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ?
ਸੰਦਰਭ ਲਈ, ‘ਸਥਾਨਕ ਭਾਸ਼ਾ’ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਉਤਪਤੀ ਦਿਲਚਸਪ ਹੈ। ਇਹ ਲਾਤੀਨੀ ਸ਼ਬਦ ਵਰਨਾ ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਆਪਣੇ ਮਾਲਕ ਦੇ ਘਰ ਵਿਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਗੁਲਾਮ। ਵਰਨਾ ਤੋਂ ਲਏ ਗਏ ਹੋਰ ਰੂਪਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਵਰਨਾਕੁਲਮ ਹੈ, ਇਕ ਹੇਠਲੇ ਵਰਗ ਦਾ ਵਿਅਕਤੀ ਜਾਂ ਪ੍ਰੋਲੇਤਾਰੀ।
ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ‘ਸਥਾਨਕ ਭਾਸ਼ਾ’ ਪਛਾਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਇਕ ਜਾਣਕਾਰ ਨੇ ਮੇਰਾ ਅਪਮਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਕਾਫ਼ੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਹਿੰਦੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ‘ਵਰਨਾਕਸ਼’ ਕਹਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਸਥਾਨਕ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਇਕ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਸ਼ਬਦ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਹਿੰਦੀ ਵਿਚ ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਹਿਜ ਹਾਂ।
ਪਰ ਮੇਰਾ ਜੁਝਾਰੂ ਵਿਰੋਧੀ ਆਮ ਆਦਮੀ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਜਵਾਬ ਦੇ ਕੇ ਮੇਰੇ ਪੱਧਰ ’ਤੇ ਝੁਕਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲਗਭਗ ਉਸੇ ਸਮੇਂ, ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਉੱਚ-ਪੱਧਰੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨਿਊਜ਼ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿਚ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਮਿਲੀ ਪਰ ਮੇਰਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਪਹਿਲੀ ਸੰਪਾਦਕੀ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿਚ ਹੀ ਘੱਟ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਸਾਥੀ ਆਪਣੇ ਟੁੱਟੇ-ਭੱਜੇ ਲਹਿਜ਼ੇ ਅਤੇ ਸੰਪੂਰਨ ਉਚਾਰਨ ਵਿਚ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਉਗਲ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਪਬਲਿਕ ਸਕੂਲ ਦੇ ਚੁਟਕਲਿਆਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਨੁਕਤਿਆਂ ਨੂੰ ਜੋੜ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਵਾਰੀ ਆਈ, ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਭਿਆਸ ਕੀਤੀਆਂ ਲਾਈਨਾਂ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਹਿੰਦੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਬੁੜਬੁੜਾਇਆ। ਅਚਾਨਕ, ਸੰਪਾਦਕ ਦੇ ਕਮਰੇ ’ਤੇ ਦਮਨਕਾਰੀ ਚੁੱਪ ਦੀ ਇਕ ਮੋਟੀ ਚਾਦਰ ਛਾ ਗਈ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਚਿਹਰੇ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਸਾਥੀ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸੰਪਰਕ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਜ਼ਮੀਨ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸਨ। ਬੇਅਦਬੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਇਕ ਗੰਵਾਰ ‘ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਕੁਲੀਨ ਵਰਗ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਲੱਬ’ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ‘ਮਾੜੀ ਭਾਸ਼ਾ’ ਨਾਲ ਇਸ ਨੂੰ ਪਲੀਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਭਾਸ਼ਾਈ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਇਹ ਮੇਰਾ ਪਹਿਲਾ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਸਾਹਮਣਾ ਸੀ।
ਟੈਕਸਾਸ ਸਟੇਟ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿਚ ਦਰਸ਼ਨ ਸ਼ਾਸਤਰ ਦੀ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਡਾ. ਲੋਰੀ ਗੈਲੇਗੋਸ, ਭਾਸ਼ਾਈ ਸ਼ਰਮ ਨੂੰ ‘ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ’, ਹੀਣਤਾ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਨਿੰਦਾ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਜੋਂ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੇ ਦੇ ਬੋਲਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿਚ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਉਹ ਭਾਸ਼ਾਈ ਸ਼ਰਮ ਨੂੰ ਨਸਲਵਾਦ ਅਤੇ ਲਿੰਗਵਾਦ ਵਰਗੇ ਵਿਤਕਰੇ ਦੇ ਹੋਰ ਰੂਪਾਂ ਨਾਲ ਬਰਾਬਰ ਮੰਨਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਕਾਨਵੈਂਟ ਅਤੇ ਪਬਲਿਕ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿਚ ਅਜੇ ਵੀ ਪ੍ਰਚੱਲਿਤ ਭਾਸ਼ਾਈਵਾਦ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਵਿਤਕਰੇ ਦਾ ਇਕ ਹੋਰ ਰੂਪ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ‘ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਨਪੜ੍ਹ ਜਾਂ ਮੂਰਖ ਸਮਝਦੇ ਹਨ ਜੋ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦੇ।’
ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਮੋਦੀ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਅਜਿਹੇ ‘ਗਲੋਟੋਫੋਬੀਆ’ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸ਼ਬਦ ਜਾਂ ਵਾਕੰਸ਼ ਦਾ ਗਲਤ ਉਚਾਰਨ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਮਿਤ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਜੈ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਵੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ ਰਵਾਨਗੀ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਟ੍ਰੋਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪਿਛੋਕੜ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ, ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਸਪੱਸ਼ਟ ਉਲਟ ਭਾਸ਼ਾਈਵਾਦ, ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਇਸ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਨਹੀਂ ਠਹਿਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸਮਝਣ ਯੋਗ ਹੈ।
ਤ੍ਰਾਸਦੀ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਾਹ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕੀਨੀਆਈ-ਅਮਰੀਕੀ ਮਾਰਕਸਵਾਦੀ ਲੇਖਕ ਨਗੁਗੀ ਵਾ ਥਿਓਂਗੋ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਅ ਰਹੇ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ ਦਿਹਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਥਿਓਂਗੋ ਨੇ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਭਾਸ਼ਾ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਭਵਿੱਖ ਵਿਚ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੀ ਮਾਤ ਭਾਸ਼ਾ, ਗਿਕੂਯੂ ਵਿਚ ਹੀ ਲਿਖਣਗੇ। ਇਹ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਮਾਲਕਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਥੋਪਣ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਦਾ ਉਸ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ‘ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਬੰਬ’ ਕਿਹਾ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਅਤੀਤ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਥਿਓਂਗੋ ਦੁਆਰਾ ਵਰਣਿਤ ‘ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਬੰਬ’ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਦਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਪਰ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚ ਵੱਡਾ ਅੰਤਰ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਕਿ ਥਿਓਂਗੋ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਯੂਰਪੀਅਨ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮੂਲ ਅਫਰੀਕੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ’ਤੇ ਹਮਲੇ ਵਜੋਂ ਵੇਖਦੇ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਹਿੰਦੂਤਵ ਬਿਰਤਾਂਤ ਆਪਣੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਵਿਚ ਵਧੇਰੇ ਚੋਣਵਾਂ ਹੈ। ਉਰਦੂ, ਜੋ ਕਿ ਇਕ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਾਰਤੀ ਭਾਸ਼ਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਜਿੰਨੀ ਹੀ ਨਫ਼ਰਤ ਵਾਲੀ ਹੈ।
ਇਕ ਹੋਰ ਵੀ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹੀ ਬਿਆਨਬਾਜ਼ੀ ਸੱਜੇ-ਪੱਖੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦੇ ਪੈਦਲ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੀ ਇਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਫੌਜ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੋ ਅਕਸਰ ਘੱਟ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਅਤੇ ਗਰੀਬ ਹਾਸ਼ੀਏ ’ਤੇ ਧੱਕੀਆਂ ਜਾਤਾਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਕੁਲੀਨ ਵਰਗ ਤੋਂ ਚਿੜਦੇ ਹਨ।
ਜੇਕਰ ਇਹ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਹਕੀਕਤ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਕੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗੁਪਤ ਸਮਾਜ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਫੁਸਫੁਸਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਜਾਵੇਗਾ?
ਰਾਜੇਸ਼ ਜੋਸ਼ੀ
ਭਾਰਤੀ ਪਾਸਪੋਰਟ ਦੀ ਵਧਦੀ ਲੋਕਪ੍ਰਿਯਤਾ!
NEXT STORY 
