22 ਅਪ੍ਰੈਲ 2025 ਨੂੰ ਜੰਮੂ-ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਪਹਿਲਗਾਮ ਵਿਚ ਮਾਸੂਮ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ’ਤੇ ਹੋਏ ਵਹਿਸ਼ੀ ਅੱਤਵਾਦੀ ਹਮਲੇ, ਜਿਸ ਵਿਚ 26 ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ 20 ਜ਼ਖਮੀ ਹੋ ਗਏ, ਨੇ ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਸੋਗ ਅਤੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਹਮਲਾ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਹਿੰਸਕ ਘਟਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਭਾਰਤ ਦੀ ਆਤਮਾ, ਇਸ ਦੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਪਸੰਦ ਸੁਭਾਅ ਅਤੇ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿਚ ਵਾਪਸ ਆ ਰਹੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਈ ’ਤੇ ਕਾਇਰਤਾਪੂਰਨ ਵਾਰ ਸੀ।
ਜਿਸ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਪੀੜਤਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧਰਮ ਪੁੱਛ ਕੇ, ਆਇਤਾਂ ਸੁਣਾਉਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਉਹ ਅੱਤਵਾਦ ਦੇ ਘਿਨੌਣੇ, ਫਿਰਕੂ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਬੇਨਕਾਬ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਲਸ਼ਕਰ-ਏ-ਤੋਇਬਾ ਦੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਸਥਿਤ ਸ਼ਾਖਾ, ਦਿ ਰੈਜਿਸਟੈਂਸ ਫਰੰਟ ਵਲੋਂ ਹਮਲੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣੀ ਕੋਈ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਵਿਰੁੱਧ ਲਗਾਤਾਰ ਚਲਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਪ੍ਰੌਕਸੀ (ਲੁਕਵੀਂ) ਜੰਗ ਦਾ ਇਕ ਹੋਰ ਸਬੂਤ ਹੈ। ਇਸ ਘਿਨੌਣੇ ਕਾਰੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇਸ਼ ਵਿਆਪੀ ਰੋਸ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਸ਼੍ਰੀ ਨਰਿੰਦਰ ਮੋਦੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਨਿੰਦਾ ਜਾਂ ਕੂਟਨੀਤਕ ਵਿਰੋਧ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਨਾ ਰਹਿ ਕੇ, ਤੁਰੰਤ ਅਤੇ ਬੇਮਿਸਾਲ ਸਖ਼ਤ ਕਦਮ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਇਹ ਕਦਮ ਨਵੇਂ ਭਾਰਤ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਅੱਤਵਾਦ ਅੱਗੇ ਝੁਕਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਕਿ ਖੂਨ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਇਕੱਠੇ ਨਹੀਂ ਵਹਿ ਸਕਦੇ।
ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਗੁਆਂਢੀ ਦੇਸ਼ ਲਗਾਤਾਰ ਅੱਤਵਾਦ, ਬੰਬ, ਗੋਲੀਆਂ ਅਤੇ ਡਰੱਗਜ਼ ਭੇਜ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਦੂਜਾ ਪੱਖ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੀ ਉਮੀਦ ਵਿਚ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਬੈਠ ਸਕਦਾ ਜਾਂ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਦਾ ਰਾਗ ਨਹੀਂ ਅਲਾਪ ਸਕਦਾ। ਪਹਿਲਗਾਮ ਹਮਲੇ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿਚ ਭਾਰਤ ਦੀ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਲਏ ਗਏ ਸਖ਼ਤ ਫੈਸਲੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅੱਤਵਾਦ ਨੂੰ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਨੀਤੀ ਵਜੋਂ ਵਰਤਣ ਦੀ ਕੀਮਤ ਚੁਕਾਉਣੀ ਪਵੇਗੀ। ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਇਕ ਇਤਿਹਾਸਕ ਕਦਮ ਚੁੱਕਦਿਆਂ 1960 ਦੇ ਸਿੰਧੂ ਜਲ ਸਮਝੌਤੇ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਾਲ ਮੁਅੱਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਸਰਹੱਦ ਪਾਰ ਤੋਂ ਅੱਤਵਾਦ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ।
ਇਸ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤ ਆਪਣੇ ਹਿੱਤਾਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਲਈ ਦਹਾਕਿਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਸੰਧੀਆਂ ’ਤੇ ਵੀ ਮੁੜ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਝਿਜਕੇਗਾ। ਸਹਿਯੋਗ ਅਤੇ ਅੱਤਵਾਦ ਇਕੱਠੇ ਨਹੀਂ ਚੱਲ ਸਕਦੇ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਟਾਰੀ ਸਰਹੱਦ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਾਲ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਕੂਟਨੀਤਕ ਮੋਰਚੇ ’ਤੇ, ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਲਈ ਸਾਰਕ ਵੀਜ਼ੇ ਰੋਕ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਜਾਰੀ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਾਰੇ ਵੀਜ਼ੇ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਸਥਿਤ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਹਾਈ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੇ ਰੱਖਿਆ/ਸੈਨਿਕ, ਜਲ ਸੈਨਾ ਅਤੇ ਹਵਾਈ ਸਲਾਹਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਹਫ਼ਤੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਭਾਰਤ ਛੱਡਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰੇ ਕਦਮ ਅੱਤਵਾਦ ਵਿਰੁੱਧ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸਖ਼ਤ ਅਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਰੁਖ਼ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਭਾਰਤ ਅੱਤਵਾਦ ਵਿਰੁੱਧ ਫੈਸਲਾਕੁੰਨ ਲੜਾਈ ਲੜ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਯਾਦ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿ ਪਿਛਲੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦਾ ਰਵੱਈਆ ਕੀ ਸੀ। ਕਾਂਗਰਸ/ਯੂ. ਪੀ. ਏ. ਦੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੌਰਾਨ ਭਾਰਤ ਨੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਕੁਝ ਸਭ ਤੋਂ ਭਿਆਨਕ ਅੱਤਵਾਦੀ ਹਮਲੇ ਦੇਖੇ, ਪਰ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਅਕਸਰ ਢਿੱਲੀ, ਬੇਅਸਰ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਕਾਗਜ਼ੀ ਕਾਰਵਾਈ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਰਹੀ। ਕੀ ਅਸੀਂ 26/11 ਦੇ ਮੁੰਬਈ ਹਮਲੇ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਸਕਦੇ ਹਾਂ? 10 ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਅੱਤਵਾਦੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਰਸਤੇ ਆਏ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੀ ਵਿੱਤੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਮੁੰਬਈ ਨੂੰ ਖੂਨ ਨਾਲ ਲਥਪਥ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
166 ਨਿਰਦੋਸ਼ ਲੋਕ ਮਾਰੇ ਗਏ, ਤਾਜ ਅਤੇ ਓਬਰਾਏ ਵਰਗੇ ਵੱਕਾਰੀ ਸਥਾਨਾਂ ’ਤੇ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਦਾ ਘੰਟਿਆਂਬੱਧੀ ਕਬਜ਼ਾ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੀ ਕਾਂਗਰਸ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਜਵਾਬ? ਜਾਂਚ ਕਰਨਾ, ਡੋਜ਼ੀਅਰ ਸੌਂਪਣਾ, ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਕਰਨਾ। ਸੁਰੱਖਿਆ ਤੰਤਰ ਦੀਆਂ ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਤਾਲਮੇਲ ਦੀ ਘਾਟ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੀ। ਕੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ’ਤੇ ਕੋਈ ਸਿੱਧਾ, ਸਜ਼ਾ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹਮਲਾ ਸੀ? ਨਹੀਂ। ਕੀ ਅਸੀਂ ਮੁੰਬਈ ਰੇਲ ਧਮਾਕਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ 200 ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਨਾਂ ਗਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ 700 ਤੋਂ ਵੱਧ ਲੋਕ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਏ ਸਨ? ਜਾਂ ਜੈਪੁਰ ਧਮਾਕੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੁਲਾਬੀ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ 63 ਮਾਸੂਮ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਲਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ? ਹਰ ਵਾਰ ਉਹੀ ਕਹਾਣੀ ਦੁਹਰਾਈ ਗਈ-ਜਾਂਚ, ਨਿੰਦਾ, ਮੁਆਵਜ਼ੇ ਦਾ ਐਲਾਨ, ਪਰ ਅੱਤਵਾਦ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ’ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਗਾਇਬ ਸੀ। ਭਾਰਤ ਇਕ ‘ਸਾਫਟ ਸਟੇਟ’ ਦਾ ਅਕਸ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ ਜ਼ਖ਼ਮ ਸਹਿਣਾ ਜਾਣਦਾ, ਡੋਜ਼ੀਅਰ ਲਿਖਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਮਾਸੂਮ ਮਰਦੇ ਰਹੇ।
ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਮੋਦੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ ਇਹ ਤਸਵੀਰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਦਲ ਗਈ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ 19 ਸੈਨਿਕ ਉੜੀ ਵਿਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਏ, ਤਾਂ ਭਾਰਤ ਨੇ ਕੰਟਰੋਲ ਰੇਖਾ (ਐੱਲ. ਓ. ਸੀ.) ਪਾਰ ਕਰ ਕੇ ਸਿਰਫ਼ 10 ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਅੱਤਵਾਦੀ ਲਾਂਚ ਪੈਡਾਂ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ - ਸਰਜੀਕਲ ਸਟ੍ਰਾਈਕ। ਇਹ ਇਕ ਦਲੇਰਾਨਾ ਅਤੇ ਬੇਮਿਸਾਲ ਕਦਮ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨੂੰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਭਾਰਤ ਹੁਣ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ।
ਜਦੋਂ ਪੁਲਵਾਮਾ ਵਿਚ 40 ਜਵਾਨ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ ਸਨ, ਤਾਂ ਭਾਰਤ ਨੇ 12 ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਬਾਲਾਕੋਟ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਕੇ ਜੈਸ਼-ਏ-ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਅੱਤਵਾਦੀ ਕੈਂਪ ’ਤੇ ਹਵਾਈ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਹਮਲਾ ਭਾਰਤ ਦੀ ਵਧਦੀ ਫੌਜੀ ਸਮਰੱਥਾ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰਮਾਣ ਸੀ। ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਮੋਦੀ ਨੇ ਖੁਦ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ‘ਨਵਾਂ ਭਾਰਤ’ ਹੈ ਜੋ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਘਰ ਵਿਚ ਵੜ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਇਹੀ ਫੈਸਲਾਕੁੰਨ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਅਤੇ ਪਿਛਲੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦੇ ਨੀਤੀਗਤ ਅਧਰੰਗ ਵਿਚ ਅੰਤਰ ਹੈ।
ਪਰ ਕੀ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਅਜਿਹੀ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹਤਾ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅੱਤਵਾਦ ਬਾਰੇ ਆਪਣਾ ਇਤਿਹਾਸ ਸ਼ੱਕੀ ਹੈ? ਕੀ ਅਸੀਂ ਬਾਟਲਾ ਹਾਊਸ ਮੁਕਾਬਲੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੀ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਖ਼ਬਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮਾਰੇ ਗਏ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਕਾਂਗਰਸ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸੋਨੀਆ ਗਾਂਧੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ ਸਨ? ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਲਈ ਹੰਝੂ? ਇਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ? ਸਰਜੀਕਲ ਸਟ੍ਰਾਈਕ ਦੇ ਸਬੂਤ ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ, ਸਾਡੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਦਾ ਮਨੋਬਲ ਡੇਗਣ ਵਾਲੇ, ਅੱਤਵਾਦ ਵਿਰੁੱਧ ਫੈਸਲਾਕੁੰਨ ਵਾਰ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ? ਵੋਟ ਬੈਂਕ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਲਈ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਨ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰਵੱਈਆ ਤੁਸ਼ਟੀਕਰਨ ਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕਾਰਵਾਈ ਦਾ ਨਹੀਂ।
ਪਹਿਲਗਾਮ ਵਿਚ ਹੋਏ ਅੱਤਵਾਦੀ ਹਮਲੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਕਾਂਗਰਸ ਆਗੂ ਸਿੱਧਰਮਈਆ, ਸੈਫੂਦੀਨ ਸੋਜ਼ ਅਤੇ ਤਾਰਿਕ ਹਮੀਦ ਕਰਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਇਸਲਾਮਾਬਾਦ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਅ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਆਗੂ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਤਾਰੇ ਬਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਚਾਪਲੂਸੀ ਕਰਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਿੱਤ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਉਸਦਾ ਰਵੱਈਆ ਪਹਿਲਗਾਮ ਵਿਚ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਏ ਮਾਸੂਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਅਤੇ ਸਰਹੱਦ ’ਤੇ ਡਟੇ ਬਹਾਦਰ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦਾ ਅਪਮਾਨ ਹੈ। ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਅੱਤਵਾਦ ਨੂੰ ਸਪਾਂਸਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੂਟਨੀਤਕ ਗੱਲਬਾਤ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੱਦ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ-ਅੱਤਵਾਦ ਅਤੇ ਗੱਲਬਾਤ (ਟੈਰਰ ਐਂਡ ਟਾਕ) ਇਕੱਠੇ ਨਹੀਂ ਚੱਲ ਸਕਦੇ।
ਸਿੰਧੂ ਜਲ ਸਮਝੌਤੇ ਵਰਗੇ ਸਮਝੌਤੇ ਵੀ ਅਰਥਹੀਣ ਹਨ ਜਦੋਂ ਗੁਆਂਢੀ ਦੇਸ਼ ਸਰਹੱਦ ਪਾਰੋਂ ਗੋਲੀਆਂ, ਬੰਬ ਅਤੇ ਨਸ਼ੀਲੇ ਪਦਾਰਥ ਭੇਜ ਕੇ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਖੂਨ ਵਹਾਉਣ ’ਤੇ ਤੁਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਵਾਸੀ ਮੰਗ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਨੇਤਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦਾ ਪੱਖ ਲੈਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇਣ ਅਤੇ ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਕਿ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਿੱਤ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਹਨ।
ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਮੋਦੀ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਸਪੱਸ਼ਟ ਅਤੇ ਅਟੱਲ ਹੈ : ਅੱਤਵਾਦ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੀਮਤ ’ਤੇ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਮਝੌਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਹਿਲਗਾਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਚੁੱਕੇ ਗਏ ਸਾਰੇ ਸਖ਼ਤ ਕਦਮ ਇਸ ਅਡੋਲ ਇਰਾਦੇ ਦਾ ਸਬੂਤ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਸ਼ਾਂਤੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਭੂਸੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀ ਕੀਮਤ ’ਤੇ ਨਹੀਂ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਆਪਣੀ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਅੱਤਵਾਦ ਦੀ ਬਰਾਮਦ ਕਰਨਾ ਬੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਵੱਲੋਂ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਖ਼ਤ ਵਿਰੋਧ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਇਹ ਨਵਾਂ ਭਾਰਤ ਹੈ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨਾ ਜਾਣਦਾ ਹੈ।
(ਲੇਖਕ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਜਨਰਲ ਸਕੱਤਰ ਹਨ) ਤਰੁਣ ਚੁੱਘ
ਪੰਜਾਬ , ਹਿਮਾਚਲ, ਜੰਮੂ-ਕਸ਼ਮੀਰ ’ਚ ਕੇਂਦਰ ਨੂੰ ਪਾਰਟੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠਣਾ ਪਵੇਗਾ
NEXT STORY 
